Askari, Z., Tahan, M., & Ahangari, E. (2019). The effectiveness of group therapy based on acceptance and commitment to quality of life in elderly people with empty-nest syndrome. Journal of Sabzevar University of Medical Sciences, 26(5), 585-591.
Background and Objective:
An empty nest syndrome is a kind of mental wilting, which is felt in the parents after the emptying of the house from their children and their absence along with parents, since the occurrence of this syndrome in middle age and ages Higher socially in this age group can have a special effect on the overall health of the community. Therefore, the present study aimed to determine the efficacy of a group therapy based on acceptance and commitment on the quality of life of the elderly with nasal syndrome.
Methods:
A quasi-experimental research was carried out with a pretest-posttest design with control group. The statistical population consisted of all elderly people referred to the Mashhad Mashhad Psychiatric Center in 2018. In this voluntary and voluntary sample population, 30 elderly as a sample were randomly assigned to two groups of 15 experimental and control groups. The experimental group underwent eight sessions of 90 minutes of treatment based on acceptance and commitment, and the control group did not receive any treatment. Both groups responded to the quality of life questionnaire (IRQOL) at the beginning and the end of treatment. Statistical analysis of data was done with SPSS-22 software and inferential statistics (covariance analysis) (p <0.01).
Results:
The results showed that mean scores of quality of life in the post test of the experimental group were significantly higher than the mean post test scores in the control group.
Conclusion:
According to the findings, the quality of life in post test period was significantly increased in the experimental group compared with the control group. The findings of this study indicate the role and importance of treatment based on admission and commitment in increasing the quality of life in the elderly with empty-nest syndrome.
زمینهو هدفسندرم آشیانةخالی نوعی پژمردگی روحی است که بهدنبال خالی شدن منزل از فرزندان و عدم
حضور آنها در کنار والدین، در پدر و مادر احساس میشودو از آنجایی که وقوع این سندرم در دوران میانسالی و
سنین بالاتر ممکن است بهلحاظ اجتماعی بر سلامت کلی جامعه اثرات زیانباری بگذارد، پژوهش حاضر با هدف
تعیین اثربخشیگروه درمانیمبتنیبر پذیرشو تعهدبر کیفیتزندگیسالمندان مبتلا به سندرم آشیانةخالی
انجام شد.
مواد وروشهاروش پژوهششبهآزمایشیبا طرح پیـشآزمونـپسآزمون با گروه کنترل بود. جامعةآماری را
تمامافرادسالمندمراجعهکننده به مرکز رواندرمانیسپیدمشهددر سال1907تشکیل دادند. از اینجامعةآماری
بهشیوةنمونهگیریهدفمند و داوطلبانه، تعداد99سالمندبهعنوان نمونه انتخابوبهطور کاملاتصادفیدر2گروه
پانزدهنفریآزمایشو کنترل جایگزینشدند. گروه آزمایشتحت1جلسةنوددقیقهایدرمان مبتنیبر پذیرشو
تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل هیچدرمانیرا دریافتنکردند. هر دو گروه در آغاز و پایاندرمان بهپرسشنامة
کیفیتزندگی (IRQOL)پاسخ دادند. تجزیهو تحلیلآماریدادههابانرم افزارSPSS(نسخة22)و آمار استنبـاطی
(آزمون تحلیلکوواریانس) انجام شد(p<0/01.)
یافتههانتایجنشان داد که میانگیننمرات کیفیتزندگیدر پسآزمون گروه آزمایشبهطورمعناداریاز میانگین
نمرات پسآزموندرگروهکنترلبالاتراست.
نتیجهگیریبراساس یافتهها، در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل، کیفیت زندگی در زمان پسآزمون بهطور
معناداری افزایش یافته است. یافتههای این پژوهش نقش و اهمیت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد درافزایش
کیفیت زندگی در سالمندان مبتلا به سندرم آشیانة خالی را خاطرنشان میکند