Sigurðardóttir, A.A. (2020). The Role of Self-Compassion in Music Performance Anxiety. Bakkalár, Háskólinn í Reykjavík, Reykjavík, Iceland.

Music performance anxiety (MPA) is a complex and frequent problem among music performers that arises when they hit the stage. The study's main goal was to investigate whether individuals lower in self-compassion struggled more with MPA compared to those with higher self-compassion, as well as examining various factors of MPA in an Icelandic sample. A total of 79 Icelandic music performers of the classical genre - professionals and advanced students - completed a self-report questionnaire assessing their MPA, self- compassion, and general anxiety. Participants were split into groups based on their self- compassion levels (median-split: high vs. low), general anxiety (severe vs. moderate vs. low), and several demographic variables. Simple comparative tests revealed a difference in terms of gender and number of performances in the preceding 12 months but not for age-group, instrument, or music education completed. MPA was also higher for individuals suffering from severe anxiety than individuals with mild to moderate anxiety. Analysis of Covariance (ANCOVA) was used to test the difference between self-compassion levels on MPA controlling for general anxiety. The results revealed higher MPA among those reporting lower self-compassion as opposed to higher self-compassion. Furthermore, the six subscales of the Self-Compassion Scale revealed a link between MPA and each subscale, strongest with over-identification. The findings indicate that self-compassion may be useful in reducing the impact of MPA, but additional studies are needed.

Framkomukvíði er flókinn og algengur kvilli sem birtist hjá tónlistarfólki þegar það stígur á svið. Megin tilgangur rannsóknarinnar var að kanna hvort einstaklingar sem búa yfir lítilli samkennd í eigin garð þjáist af framkomukvíða í meiri mæli en þeir sem búa yfir meiri samkennd í eigin garð, auk þess að skoða ýmsa aðra áhrifaþætti á framkomukvíða í íslensku úrtaki. Alls svöruðu 79 tónlistarmenn og langt komnir tónlistarnemendur sjálfsmatskvörðum sem mátu framkomukvíða, samkennd í eigin garð og almennan kvíða. Þátttakendum var skipt í hópa byggt á stigi samkenndar (hátt eða lágt út frá miðgildi kvarða), hversu mikinn almennan kvíða þeir upplifðu (alvarlegan, miðlungs eða vægan) og ýmsum lýðfræðilegum breytum. Einföld samanburðarpróf sýndu marktækan hópamun fyrir kyn og tíðni framkoma síðastliðna 12 mánuði en ekki fyrir aldur, hljóðfæri eða tónlistarmenntun. Framkomukvíði var líka hærri hjá einstaklingum sem þjáðust af alvarlegum kvíða heldur en þeim sem þjáðust af vægum eða miðlungs kvíða. Samvikagreining (e. ANCOVA) var notuð til þess að prófa hvort mismunur væri á framkomukvíða byggt á stigi samkenndar í eigin garð með almennan kvíða sem stjórnbreytu. Niðurstöður sýndu hærri framkomukvíða hjá þeim sem greindu frá lítilli samkennd í eigin garð samanborið við þá sem greindu frá mikilli samkennd. Greining sex undirkvarða Samkenndarskalans sýndi ennfremur fram á samband framkomukvíða við hvern einstakan undirkvarða, sterkast þó við ofursamsömun (e. over-identification). Niðurstöður gefa til kynna að samkennd í eigin garð gæti möguleika dregið úr áhrifum framkomukvíða en frekari rannsókna er þörf.