Skip to main content

Effectiveness of Acceptance and Commitment-Based Group Therapy on the Resilience of Mothers of Children with Intellectual Disabilities

APA Citation

Misbah, I., Hojatkhah, S. M., & Golmohammadian, M. (2018). Effectiveness of Acceptance and Commitment-Based Group Therapy on the Resilience of Mothers of Children with Intellectual Disabilities. The Journal of Psychology of Exceptional Individuals, 8(29), 85-109. doi.org/10.22054/jpe.2018.24311.1613

Publication Topic
ACT: Conceptual
Publication Type
Article
RCT
Language
English
Persian
Keyword(s)
Acceptance and Commitment Therapy, Resilience, Mothers, Children with Intellectual Disabilities
Abstract

The aim of this research was to determine the effectiveness of acceptance and commitment-based group therapy on increasing the resilience of mothers of children with intellectual disabilities. The research method was a quasi-experimental design with pre-test, post-test, and follow-up groups. The study population consisted of all mothers of children with intellectual disabilities whose children were enrolled in exceptional schools in Dezful during the 1969-1971 school year. A total of 90 mothers of children with intellectual disabilities were randomly selected from this population and randomly assigned to experimental and control groups. The participants in the experimental group received 10 sessions of 60-minute group therapy. The research instrument was the Freiburg Resilience Scale. Data were analyzed using mixed-design analysis of variance. The results indicated a significant difference in resilience between the experimental and control groups. Based on the findings, it can be concluded that acceptance and commitment-based group therapy is an effective method for increasing resilience in mothers of children with intellectual disabilities.

 

چکیده

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب‌آوری مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی بود. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک کم­توان ذهنی بودند که فرزندانشان در مدارس استثنایی شهرستان دزفول در سال تحصیلی 96-1395 به تحصیل اشتغال داشتند. از جامعه فوق تعداد 30 نفر از مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی به روش تصادفی خوشه‌ای انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. شرکت­کنندگان گروه آزمایش طی 10 جلسه نوددقیقه‌ای، (هر هفته دو جلسه) درمان گروهی را دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل مقیاس تاب‌آوری فرایبورگ (2003) بود. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد بین دو گروه آزمایش و کنترل در تاب‌آوری تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته­های پژوهش می­توان گفت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد روشی کارآمد در افزایش تاب‌آوری در مادران دارای کودک کم‌توان ذهنی است