Velmans, M.L. (2019) Compassie bij kankerpatiënten : een kwalitatieve studie. Thesis: Universiteit Twente.

Inleiding. Er is een vraag naar interventies die kankerpatiënten de vaardigheden geeft om effectief om te gaan met de stress en psychosociale uitdagingen die een kankerdiagnose met zich meebrengt. Compassie zou hierbij een rol kunnen spelen. Onderzoek naar compassie bij kanker staat nog in de kinderschoenen, onderzoek wat al wel uitgevoerd is richt zich voornamelijk op zelf-compassie en niet op de twee andere stromen van compassie: compassie geven en ontvangen. Dit onderzoek richt zich op de invloed van een diagnose op deze twee stromen van compassie.

Methode. Er wordt kwalitatief onderzoek gedaan aan de hand van compassie-oefeningen en een semigestructureerd interview. Over een periode van drie maanden zijn 11 respondenten gezien voor onderzoek, de data van 10 respondenten is meegenomen in de data-analyse. De data-analyse is uitgevoerd door middel van codering van fragmenten in de twee onderzoeksvragen: compassie geven en compassie ontvangen.

Resultaten. Patiënten lijken betrokkenheid te zien als onderdeel van compassie ontvangen. Compassie ontvangen zij van familie, vrienden en zelfs ziekenhuis personeel. Compassie krijgen van anderen zorgt voor een prettig gevoel van steun en waardering. Echter, patiënten vinden het moeilijker compassie te ontvangen wanneer zij het idee hebben deze compassie niet waard te zijn. Een kankerdiagnose heeft als gevolg dat er meer compassie ontvangen wordt en de patiënten daar ook meer voor open staan. Wat betreft compassie geven lijkt dit de patiënten makkelijker af te gaan. Ze zien compassie als een wederkerigproces. Patiënten lijken met name compassievol te zijn naar lotgenoten. Ook in compassie geven ervaren patiënten een blokkade, wanneer zij geen energie meer hebben of moe zijn, zijn zij minder goed instaat compassie te geven. De kankerdiagnose heeft als invloed dat patiënten meer met zichzelf bezig zijn en daardoor minder compassie aan anderen geven.

Discussie. Er kan geconcludeerd worden dat een kankerdiagnose invloed heeft op compassie geven en ontvangen. Aan de ene kant wordt er minder compassie gegeven en aan de andere kant ontvangt met meer compassie en staat men hier ook meer voor open. Een sterke kant van het onderzoek is de relevantie, er is nog niet eerder onderzoek gedaan naar deze stromen van compassie bij kankerpatiënten. Een beperking is dat de onderzoeksmaterialen niet specifiek op dit onderwerp gericht waren waardoor diepgang mist en saturatie niet bereikt kan worden. Vervolg onderzoek moet zich richten op het bereiken van saturatie door middel van een aangepast interviewschema en diepgang in de vragen. Tevens zou een interventie opgezet kunnen worden om de blokkades bij het ontvangen en geven van compassie aan te pakken.