Effectiveness of group ACT on Selfcare and HbA1C in type II diabetic patients

سابقه و هدف: ديابت، يك بيماري مزمن و متضمن خطر بالاي ناتواني و مرگ است. بهخصوص هنگاميكه سبك زندگي فرد مناسب نبوده، پيروي از درمان پزشكي كم يا نامنظم شود و او پايبند به انجام رفتارهاي خودمراقبتي نباشد. بنابراين هدف اين مطالعه، بررسي تأثير درمان ACT بر خودكارآمدي و C1HbA بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. مواد و روشها: اين مطالعه بهصورت كارآزمايي باليني ميباشد. با روش نمونهگيري در دسترس، تعداد 60 نفر از مراجعهكنندگان به بيمارستان صنعت نفت انتخاب شدند و بهصورت تصادفي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. گروه مداخله علاوهبر درمان پزشكي روتين خود، درمان ACT را هم در 8 جلسه درماني 120 دقيقهاي بهصورت هفتهاي يك جلسه دريافت كردند. در حاليكه گروه كنترل فقط درمان پزشكي روتين خود را ادامه دادند. زمان اجراي پرسشنامهي خودكارآمدي و انجام آزمايش خون در هر دو گروه، قبل و بعد از اجراي پژوهش بود. نتايج: جهت تجزيه و تحليل دادهها، از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل سطح خودكارآمدي بهطور معناداري بالاتر (،44/66±0/718 0/001>P (و C1HbA بهطور معناداري پايينتر (،1/33±0/032 0/001>P (ميباشد. نتيجهگيري: با توجه به يافتههاي حاصل، درمان ACT بر افزايش خودكارآمدي و كاهش C1HbA در مبتلايان به ديابت نوع دو و درنهايت كاهش عوارض و مرگومير ناشي از اين بيماري، مؤثر است

Background: Diabetes is a chronic disease which involves a high risk of disability and death, especially when the lifestyle of the patient doesn’t fit the patient’s illness, following up to medical treatment is low or irregular and the person does not adhere to self-care behaviors. Therefore, this study aimed to investigate the effectiveness of group acceptance and commitment therapy (ACT) on self-care and HbA1C in type II diabetes.  Materials and Methods: This experimental research used an available sampling with pretest post-test design with control group. 60 clients of diabetes who were referred to the oil industry hospital were randomly assigned to intervention and control groups. The intervention group, in addition to its routine medical treatment, received ACT treatment in 8 sessions of 120-minute in weekly sessions. While the control group only continued their routine medical treatment. The execution time of self-care questionnaire was weekly and blood test in both groups was before and after the implementation of the study. Findings: Covariance analysis tests was used to analyze data of HbA1C and repeated measurements was used for self-care dates. Results showed that in the intervention group, the level of HbA1C was significantly lower (P<0.001) and Self-care behaviors increased significantly every 8 weeks (P<0.001) compared to the control group. Conclusion: Considering the findings of this study, the acceptance and commitment therapy (ACT) can be effective in improving the type-2 diabetes self-care and reducing levels of HbA1C leading to decreased morbidity and mortality rate.