Malicki, S., Dudek-Głąbicka, J., Ostaszewski, P. (2013). Funkcjonalno-kontekstualne rozumienie problemów zdrowotnych. Postępy Nauk Medycznych, 1, 22-27.
Artykuł poświęcony jest roli lekarza pierwszego kontaktu oraz pediatry w zapobieganiu i leczeniu problemów psychicznych i zaburzeń rozwojowych u dzieci. Autorzy zwracają szczególną uwagę na znaczenie komunikacji między lekarzami i rodzicami pacjenta. Sposób podejścia do zgłaszanego problemu reprezentowany przez lekarza może mieć znaczny wpływ na dziecko, jego rodziców i opiekunów, przyczyniając się do powodzenia lub niepowodzenia leczenia. Obecnie, najbardziej popularnym podejściem do problemów psychiatrycznych i psychologicznych jest model biomedyczny. Tak widzą te problemy zarówno lekarze, jak i pacjenci, ich opiekunowie oraz rodzice. Zawdzięczamy to współczesnej medycynie, która utrzymuje, że problemy psychologiczne i choroby somatyczne mają taką samą naturę. Zdrowie somatyczne to, według tego podejścia, brak choroby. Analogicznie, zdrowie psychiczne to brak niewłaściwych (będących przyczyną choroby) procesów. Takie podejście do zdrowia psychicznego może prowadzić do stygmatyzacji, odrzucenia czy dewaluacji i etykietowania pacjenta. Celem artykułu jest przedstawienie funkcjonalno-kontekstualnego podejścia do zdrowia psychicznego jako alternatywy dla modelu biomedycznego. Podejście funkcjonalno-kontekstualnego umieszcza problemy psychologiczne w kontekście indywidualnej historii życia i aktualnej sytuacji życiowej pacjenta. „Symptomy” widziane są jako rozwinięte na przestrzeni życia zachowania stanowiące – najwyraźniej nieudaną – próbę radzenia sobie z problemami życiowymi. Artykuł przedstawia podstawy funkcjonalnego kontekstualizmu i jego implikacje dla zrozumienia problemów psychicznych. Artykuł kończą wskazówki praktyczne dotyczące zastosowania funkcjonalno-kontekstualne rozumienia zdrowia do relacji między klinicystami i rodzicami.