Elahifar, H., Ghamari, M., & Zahrakar, K. (2019). Comparison of the Effectiveness Between Treatment Based on Improving Quality of Life and ACT on Increasing Happiness of Female Teachers. The Journal of Quarterly of Applied Psychology, 13(1), 141-162. https://doi.org/10.29252/APSY.13.1.141
پذیرش، تعهد، شادکامی، کارامدی، کیفیت زندگی
Aim: The present research aimed to compare the effectiveness of therapy based on improving quality of life (QoL) and acceptance and commitment therapy (ACT) on increasing the happiness of female teachers.
Method: Research method was quasi-experimental using pretest, post-test and a three month follow up with control group. The statistical population included all 800 married female teachers who were working in the City of Abhar Education Authority in the academic year 2017-18. 260 participants were selected by systematic random sampling and responded to the Oxford Happiness Questionnaire )Argyle, Martin, and Krassland, 1989( and then from the 124 who scored below 43, 45 subjects were selected randomly and divided into three groups, consisting of 15 participants each. One group received ACT Hayes & Strosahl (2010(; another group received QoL based therapy Frish (2016) and a third received no therapy at all (the control group). Participants took part in eight sessions of 90 minutes duration each held once a week. Data was analyzed using mixed analysis of variance with repeated measures.
Results: Results showed that both therapy programs significantly increased teachers’ total scores of happiness as well as life satisfaction (F= 94.08), positive mood (F= 19.19), health efficacy (F= 56.68) and self-esteem (F= 48.55) at the 0.01 level. Follow-up analyses showed that these results remained stable after three months. No significant difference was found between the two experimental groups.
Conclusion: Since quality of life therapy emphasizes the promotion of happiness and life satisfaction, and ACT leads to psychological flexibility and commitment, these two methods can be applied as effective intervention methods to increase happiness of teachers.
هدف: هدف پژوهش اثربخشی آموزش رویکرد مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی در مقایسه با درمان پذیرش و تعهد بر افزایش شادکامی بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 3 ماهه و جامعه آماری تمامی معلمهای زن متأهل شاغل در آموزش و پرورش شهرستان ابهر در سال تحصیلی 79-79 به تعداد 088 نفر بود. به صورت تصادفی منظم از میان آنها 298 نفر انتخاب و پرسشنامه شادکامی آکسفورد آرجیل، مارتین و کراسلند )1707( توسط آنها تکمیل شد. از 121 نفری که نمره پایینتر از 13 داشتند؛ 14 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه 14 نفری درمان پذیرش و تعهد هیز و استروسال )2818( آزمایشی،1 رویکرد مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی فریش )2819( آزمایشی 2 و گواه جایگزین شدند. جلسههای آموزشی در 0 جلسه 78 دقیقهای در هفته یکبار برای دو گروه آزمایشی اجرا و دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایج در سطح 77 درصد اطمینان حاکی از اثربخشی هر دو برنامه آموزشی بر نمره کل شادکامی )71/80 =F)، رضایت از زندگی )17/17 =F)، خلق مثبت )49/90 =F)، سالمتی )10/44 =F)، کارامدی )28/44 =F )و عزت نفس )9/12 =F )و پایداری آن در مرحله پیگیری بود؛ ولی اثربخشی دو روش در افزایش شادکامی آنها متفاوت نبود )8/189 =P). نتیجهگیری: از آنجا که رویکرد مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر ارتقای شادکامی و رضایت از زندگی تاکید دارد و درمان پذیرش و تعهد نیز منجر به انعطافپذیری روانشناختی و تعهد فرد میشود؛ میتوان از این دو روش بهعنوان روش مداخلهای مؤثر برای افزایش شادکامی افراد، بهویژه معلمهای زن شاغل استفاده کرد. کلیدواژهها: پ